Pamiętasz bajkę o trzech świnkach? Każda z nich zbudowała dom z innego materiału, ale przetrwał tylko jeden – ten najsolidniej budowany od postaw, z dobrych materiałów. Czytając ten tekst na miejsce słowa „dom” wstaw „terapia logopedyczna”. Czy to znaczy, że wystąpimy w roli świnek? To właściwie zależy tylko od nas.
Być może coś zaczyna Cię niepokoić gdy obserwujesz swoje dziecko. Odpędzasz niewygodne myśli, ale one natrętnie wracają. Jadąc do pracy, codziennie mijasz szyld gabinetu logopedycznego. Odwracasz wzrok i pogłaśniasz radio – to nie jest mój problem, za miesiąc na pewno będzie już ok – myślisz. Oby tak było, ale co jeśli nie?
Spotykamy się zwykle raz w tygodniu w moim gabinecie – widzimy się 60 minut. Cały tydzień ma aż 10 080 minut. Zostaje więc ich jeszcze 10 020… To oczywiście żart, ale oboje wiemy, że terapia logopedyczna nie kończy się, gdy zamykacie moje drzwi za sobą. Ona się dopiero zaczyna.
Jestem matką. Znam moje dziecko najlepiej. Czasami odkrywam w sobie magiczną moc intuicji. Czuję, że coś jest nie tak. Nie wiem skąd to wiem, po prostu wiem. Czuję, że mówi za mało. Czuję, że kontakt z nim nie jest taki jaki był z pierwszym dzieckiem. Zaczynam działać…
Dziś przypomnę Wam nie naukowy, a lekki, łatwy i przyjemny post o tym, dlaczego zostałam logopedą i jak to się stało.
Smoczek nie jest złem, które zagraża Twojemu dziecku. Często jest ratunkiem. Dlatego też nigdy jako logopeda, nie podpiszę się pod ogólnie brzmiącym stwierdzeniem „SMOCZKI SĄ ZŁE”. To temat, który trzeba rozpatrywać bardzo indywidualnie w stosunku do każdego dziecka. Co zrobić jednak, kiedy zegar tyka, a Maluch nie chce odstawić smoczka?
Niezależnie od tego jak duża jest skala problemu, z którymi mierzymy się w pracy logopedy w przypadku konkretnego dziecka, często stoimy przed poważnym zadaniem – musimy przekazać niekoniecznie najlepsze wieści rodzicowi. Jak to zrobić?
Niezależnie od tego, czy jesteś w połowie studiów logopedycznych, kończysz je, skończyłaś przed chwilą lub jeszcze wcześniej, możesz czuć to samo – lęk. Czy umiem wystarczająco dużo? Czy dam sobie radę? Czy ja się do tego nadaję? Jeśli znasz te pytania, idź zaparzyć herbatę i wróć przed ekran. Piszę dziś specjalnie do Ciebie…
Dzisiaj tekst do Wszystkich matek – do wszystkich Was, które mnie czytacie, odwiedzacie w gabinecie, dzwonicie do mnie. Będzie o Twoich wyrzutach sumienia i o moim karcącym spojrzeniu logopedy. Oj, będzie…
Narodziny dziecka wywracają życie do góry nogami, z tym nie można się nie zgodzić. Jednak w moim osobistym przypadku, wywróciło się także całkowicie moje życie zawodowe. Dziś chcę się z Wami podzielić nie pomysłami na nowe ćwiczenia, nie nową grafiką ale moimi osobistymi doświadczeniami i przemyśleniami, dotyczącymi wpływu mojego macierzyństwa na moje spojrzenie na pracę
Wolontariat logopedyczny to praca z pacjentem (dzieckiem czy też osobą dorosłą) prowadzona świadomie, dobrowolnie i nieodpłatnie. Wolontariuszami logopedycznymi zazwyczaj są studenci logopedii, którzy podejmują się tego rodzaju pracy. Bo nie ukrywajmy – to praca taka sama jak każda inna. Na 100 procent. Ja rozpoczęłam pierwszy wolontariat już w pierwszych latach studiów. Od wykładowcy „otrzymałam dziecko”,
Logopedzi mówią swoje, pediatrzy swoje, reklamy smoczków swoje, a koleżanki i mniej lub bardziej doświadczone mamy swoje… I bądź tu mądra. Dawać dziecku smoczek czy zrezygnować? A jeśli już dałam to kiedy zabrać? Jak to zrobić? Znasz te dylematy? Spróbuję pogadać z Wami na ten temat dziś z mojego, logopedycznego punktu widzenia.
